زوج خز! نکته مهم--> بیرون موندن قسمتی از پیراهن از لای زیپ باز شلوار میباشد عکس یادگاری اولین خزهای حرفه ای (البته هم? ما ها یکم خز داریم) با برج بین المللی میلاد. من تا اونجا که یادمه خزها معمولا با میدون آزادی عکس مینداختن ولی این خزهای حرفه ای بدعت گذاری کردن و با برج میلاد عکس گرفتن تا برج میلاد رو هم خز کنن هر وقت دلش می گرفت به کنار رودخانه می آمد. در ساحل می نشست و به آب نگاه می کرد. پاکی و طراوت آب، غصه هایش را می شست. اگر بیکار بود همانجا می نشست و مثل بچه ها گِل بازی می کرد. گل آفتاب گردان رو به نور می چرخد و آدمی رو به خدا . ما همه آفتابگردانیم. اگر آفتابگردان به خاک خیره شود و به تیرگی، دیگر آفتابگردان نیست. آفتابگردان کاشف معدن صبح است و با سیاهی نسبت ندارد. اینها را گل آفتابگردان به من گفت و من تماشایش می‌کردم که خورشید کوچکی بود در زمین و هر گلبرگش شعله‌ای بود و دایره‌ای داغ در دلش می‌سوخت. آفتابگردان به من گفت: وقتی دهقان بذر آفتابگردان را می‌کارد، مطمئن است که او خورشید را پیدا خواهد کرد. آفتابگردان هیچ وقت چیزی را با خورشید اشتباه نمی‌گیرد؛ اما انسان همه چیز را با خدا اشتباه می‌گیرد. آفتابگردان راهش را بلد است و کارش را می‌داند. او جز دوست داشتن آفتاب و فهمیدن خورشید، کاری ندارد. او همه زندگی‌اش را وقف نور می‌کند، در نور به دنیا می‌آید و در نور می‌میرد. نور می‌خورد و نور می‌زاید. دلخوشی آفتابگردان تنها آفتاب است. آفتابگردان با آفتاب آمیخته است و انسان با خدا. بدون آفتاب، آفتابگردان می‌میرد؛ بدون خدا، انسان. آفتابگردان گفت: روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد، دیگر آفتابگردانی نخواهد ماند و روزی که تو به خدا برسی، دیگر «تویی» نمی‌ماند. و گفت من فاصله‌هایم را با نور پر می‌کنم، تو فاصله‌ها را چگونه پُر می‌کنی؟ آفتابگردان این را گفت و خاموش شد. گفت‌وگوی من و آفتابگردان ناتمام ماند. زیرا که او در آفتاب غرق شده بود. جلو رفتم بوییدمش، بوی خورشید می‌داد. تب داشت و عاشق بود. خداحافظی کردم، داشتم می‌رفتم که نسیمی رد شد و گفت: نام آفتابگردان همه را به یاد آفتاب می‌اندازد، نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت؟ آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب گریستم طنزستان نظر به این که برخی از علاقمندان به سینما در خصوص عکس های منتشر شده از یک فیلم در حال اکران سوالاتی داشته و برخی از آن ها نیز دچار سوتفاهم شده‌اند لذا سوالاتی به شرح زیر برای رفع هر گونه سوتفاهم احتمالی مطرح می‌شود تا پاسخگوی نیاز مخاطبان باشد! گریه کن عزیزم اما نه واسه خودت واسه اینکه نمی شه دیگه بیام تولدت گریه کن جداییا ما رو رها نمی کنن آدما انگار برای ما دعا نمی کنن گریه کن حالا، که از هم باید جدا باشیم بشینیم منتظر معجزه خدا باشیم گریه کن منم دارم مث تو گریه می کنم به خدای آسمونامون گلایه می کنم گریه کن تو بختمون یه برف سنگین نیومد این همه پرنده رد شد مرغ آمین نیومد گریه کن واسه شبایی که بدون هم بودیم تنهایی برای سنگینی غصه کم بودیم گریه کن برای روزایی که خورشیدی نداشت دلای من و تو که به فردا امیدی نداشت گریه کن فکر کن دلیلی ندارم، فقط همین واسه ی فاصله که از آسمونه تا زمین بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می‌شدیم، بزرگ که شدیم، حتی 100تا کلاف هم سرگرم‌مون نمی‌کنه . -بچه که بودیم، چه دل‌های بزرگی داشتیم، اکنون که بزرگیم، چه دلتنگیم! - بچه که بودیم تو جمع گریه می‌کردیم، بزرگ که شدیم، تو خلوت. - بچه که بودیم راحت دل‌مون نمی‌شکست، بزرگ که شدیم، خیلی آسون دل‌مون می‌شکنه. - بچه که بودیم همه‌رو 10تا دوست داشتیم، بزرگ که شدیم، بعضیهارو هیچی، بعضیهارو کم و بعضیهارو بی‌نهایت دوست‌داریم. - بچه که بودیم قضاوت نمی‌کردیم و همه یکسان‌بودن، بزرگ که شدیم، قضاوت‌های درست و غلط موجب شد که اندازه‌ی دوست‌داشتنمون تغییر کنه. - بچه که بودیم اگه با کسی دعوا می‌کردیم، یک‌ساعت بعد از یادمون می‌رفت، بزرگ که شدیم، گاهی دعواهامون سال‌ها تو یادمون می‌مونه و آشتی نمی‌کنیم. - بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می‌شدیم، بزرگ که شدیم، حتی 100تا کلاف هم سرگرم‌مون نمی‌کنه. - بچه که بودیم بزرگ‌ترین آرزومون داشتن کوچک‌ترین چیز بود، بزرگ که شدیم، کوچک‌ترین آرزومون، داشتن بزرگ‌ترین چیزه. - -بچه که بودیم آرزومون بزرگ‌شدن بود، بزرگ که شدیم، حسرت برگشتن به بچگی‌رو داریم. - بچه که بودیم تو بازی‌هامون همه‌اش ادای بزرگ‌ترهارو درمی‌آوردیم، بزرگ که شدیم، همه‌اش تو خیال‌مون برمی‌گردیم به بچگی. روستایی در ایران که خانم ها حق ورود به آن را ندارند! سکوت حکمفرماست و کسی کاری به کار کسی ندارد. در کوچه ها اثری از رد پای تکه آهنهایی که در شهر "خودرو" نامیده می شود نیست. مردمانی که چون تابلو نقاشی زندگی و آداب و رسوم گذشته را در عصر ارتباطات یدک می کشند. حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین انصاریان، شب گذشته در مراسم احیای شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان با اشاره به برخی مشکلات و نابسامانی های موجود در کشور، از مردم عذرخواهی کرد. این واعظ مشهور که مراسم احیای وی یکی از شلوغترین برنامه های تهران است و در شبهای 19 و 21 رمضان از سیما پخش شد، دیشب پس از چند بار قسم خوردن گفت: مایی که شعار دادیم، منبر رفتیم، بیانیه دادیم، شما رو فرستادیم جلو که انقلاب کنید، دنبال میز و پست نبودیم و نیستیم، ?اما این وضعی که پیش اومده رو نمی خواستیم. وی در برنامه قرآن به سر گرفتن، با سوز و گداز خطاب به مردم اظهار کرد: ?مردم! ما رو ببخشید؛ ?ما به شما وعده هایی دادیم که نشد. نمی خواستیم شما تو فشار باشید نمی خواستیم گرونی باشه و … وی ?با بیان این که در برخی موارد انقلاب دست نامحرمان افتاده، حدود دو سه دقیقه از برخی مشکلات تبری می جست و از مردم طلب بخشش می کرد. انصاریان در جای دیگری از صحبتش هم گفت، غیر از امام زمان نباید به کس دیگری امید داشته باشیم.
آن روز هم داشت با گِل های کنار رودخانه، خانه می ساخت. جلوی خانه باغچه ایی درست کرد و توی باغچه چند ساقه علف و گُل صحرایی گذاشت.
ناگهان صدای پایی شنید برگشت و نگاه کرد. زبیده خاتون (همسر خلیفه) با یکی از خدمتکارانش به طرف او آمد. به کارش ادامه داد. همسر خلیفه بالای سرش ایستاد و گفت:
- بهلول، چه می سازی؟
بهلول با لحنی جدی گفت:
- بهشت می سازم.
همسر هارون که می دانست بهلول شوخی می کند، گفت:
- آن را می فروشی؟!
بهلول گفت:
- می فروشم.
- قیمت آن چند دینار است؟
- صد دینار.
زبیده خاتون گفت:
- من آن را می خرم.
بهلول صد دینار را گرفت و گفت:
- این بهشت مال تو، قباله آن را بعد می نویسم و به تو می دهم.
زبیده خاتون لبخندی زد و رفت.
بهلول، سکه ها را گرفت و به طرف شهر رفت. بین راه به هر فقیری رسید یک سکه به او داد. وقتی تمام دینارها را صدقه داد، با خیال راحت به خانه برگشت.
زبیده خاتون همان شب، در خواب، وارد باغ بزرگ و زیبایی شد. در میان باغ، قصرهایی دید که با جواهرات هفت رنگ تزئین شده بود. گلهای باغ، عطر عجیبی داشتند. زیر هر درخت چند کنیز زیبا، آماده به خدمت ایستاده بودند. یکی از کنیزها، ورقی طلایی رنگ به زبیده خاتون داد و گفت:
- این قباله همان بهشتی است که از بهلول خریده ای.
وقتی زبیده از خواب بیدار شد از خوشحالی ماجرای بهشت خریدن و خوابی را که دیده بود برای هارون تعریف کرد.
صبح زود، هارون یکی از خدمتکارانش را به دنبال بهلول فرستاد. وقتی بهلول به قصر آمد، هارون به او خوش آمد گفت و با مهربانی و گرمی از او استقبال کرد. بعد صد دینار به بهلول داد و گفت:
- یکی از همان بهشت هایی را که به زبیده فروختی به من هم بفروش.
بهلول، سکه ها را به هارون پس داد و گفت:
- به تو نمی فروشم.
هارون گفت:
- اگر مبلغ بیشتری می خواهی، حاضرم بدهم.
بهلول گفت:
- اگر هزار دینار هم بدهی، نمی فروشم.
هارون ناراحت شد و پرسید:
- چرا؟
بهلول گفت:
- زبیده خاتون، آن بهشت را ندیده خرید، اما تو می دانی و می خواهی بخری، من به تو نمی فروشم
زن به شوهر میگه : ببینم حقوق این ماهت کجاست؟
زن: بذار جیباتو بگردم!
زن (در حالی که جیب پشت شلوار شوهرش رو چک می کنه) : پس کجا قایمش کردی ذلیل مرده؟!
مرد (با گریه): به خدا تو جیبام نیست!
زن: ای وای اونجا رو کیفم گذاشتیش!
مرد: امون نمیدی بهت بگم که
زن: مرسی عزیزم بیخود نیست من اینقدر دوست دارم!
الف) ساخت فیلم زن 2500 چهره
ب)قابلیت صدور هنرپیشه به اقصی نقاط دنیا
ج)پشت صحنه فیلم face off
د)زنی برای تمام نقش‌ها
حدس بزنید رابطه دبه با این فرد چیست؟
الف)نکته انحرافی است
ب)تبلیغ نوعی شربت است
ج)آشتی سنت و مدرنیته در عکاسی فشن
د)خاکی بودن هنرپیشه زن
الف)برنده شدن در مسابقات عکاسی مد و لباس
ب) نشان دادن شیوه های بی توجهی پسران به دختران
ج) لبخند ژکوند در عکاسی
د) طرح ویژه نظارت بزرگترها بر روابط دختر و پسر
بدیهی است به همه کسانی که در این آزمون شرکت کرده و بیشتر پاسخ درست را بدهند کلی جایزه تعلق خواهد گرفت.
با تشکر ستاد ویژه رفع ابهام!!!!!!!!!!!
سی و نه روز بود که مرد بیچاره هر روز صبح خیلی زود از خواب بیدار می‌شد و جلو در خانه‌اش را آب می‌پاشید
روز چهلم فرارسید. هنوز هوا تاریک و روشن بود که مشغول جارو کردن شد.
کمی بعد متوجه شد مقداری خار و خاشاک آن طرف‌تر ریخته شده است. با خودش گفت:
مرد بیچاره با این فکر آب و جارو کردن را رها کرد و داخل خانه شد تا بیلی بیاورد و آشغال‌ها را بردارد.
ناگهان صدای پایی شنید. سربلند کرد و دید پیرمردی به او نزدیک می‌شود. پیرمرد جلوتر که آمد سلام کرد.
مرد جواب سلامش را داد.
پیرمرد پرسید: .صبح به این زودی اینجا چه می‌کنی؟
مرد جواب داد: دارم جلو خانه‌ام را آب و جارو می‌کنم.
پیرمرد گفت: حالا برای چی می‌خواهی خضر را ببینی؟
مرد گفت: آرزویی دارم که می‌خواهم به او بگویم..
پیرمرد گفت: چه آرزویی داری؟ فکر کن من خضر هستم، آرزویت را به من بگو..
مرد نگاهی به پیرمرد انداخت و گفت: برو پدرجان! برو مزاحم کارم نشو..
پیرمرد اصرار گرد: حالا فکر کن که من خضر باشم. هر آرزویی داری بگو..
مرد گفت: تو که خضر نیستی. خضر می‌تواند هر کاری را که از او بخواهی انجام بدهد..
پیرمرد گفت: گفتم که، فکر کن من خضر باشم هر کاری را که می‌خواهی به من بگو شاید بتوانم برایت انجام بدهم..
مرد که حال و حوصله‌ی جروبحث کردن نداشت، رو به پیرمرد کرد و گفت:
پیرمرد نگاهی به آسمان کرد. چیزی زیرلب خواند و بعد نگاهی به بیل مرد بیچاره انداخت.
مرد بیچاره فهمید که زحماتش هدر رفته است.
از آن به بعد به آدم ساده لوحی که برای رسیدن به هدفی تلاش کند،
- کاش دل‌هامون به بزرگی بچگی بود.
- کاش برای حرف‌زدن، نیازی به صحبت‌کردن نداشتیم و فقط «نگاه» کافی بود.
به گزارش ایران ناز نه تنها شبها پای تلویزیون نمی نشینند که به شب نشینی هم اعتقادی ندارند. عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد، سالگرد ازدواج و... برای آنان معنا و مفهومی ندارد.
مهمان نواز هستند به شرطی که احدی از زنان قصد ورود به روستای آنان را نداشته باشد. همانطور که تا کنون کسی از دنیای بیرون زنان آنان را ندیده است. متمول هستند و از طریق فروش زمینهای پدریشان در تبریز روزگار می گذرانند. شناسنامه ندارند و جزو آمار جمعیت ایران به حساب نمی آیند. هیچگونه خدمات دولتی را دریافت نمی کنند.
جایی که هرگونه امکانات دنیای جدید را نمی پذیرند
اینجا ایستا است؛ مرموزترین روستای ایران! جایی که هیچگونه امکانات دنیای جدید را نمی پذیرند و بدون آب لوله کشی، گاز، برق، درمانگاه، ماشین آلات، وسایل ارتباطی و ... زندگی می کنند.
گروهی از پیروان میرزا صادق مجتهد تبریزی، فقیه مشهور دوره مشروطه که با الهام از آرای تجددستیز او چنین زندگی را در زمانه تسلط مدرنیته سامان داده اند.
میرزا صادق مجتهد تبریزی از فقهایی بود که در هر دو حیطه نظر و عمل، بسیار بر طرد مطلق اندیشه تجدد و دستاور هایش تاکید می کرد و تا پایان عمر بر عدم جواز استفاده از ابزار تکنولوژیک و امور جدید و مدرن فتوا می داد.
اهالی روستای ایستا واقع در شرق طالقان اوقات شرعی نماز را با شاخصه های خود استخراج کرده و آغاز و پایان ماه مبارک رمضان را نیز با رویت خویش تعیین می کنند، به رویای صادقانه معتقدند، آنان به شدت منتظر ظهور امام مهدی (عج) هستند.
فرزندان آن بعد از رسیدن به سن تکلیف مختارند که با آنان زندگی کنند یا به شهر تبریز بازگردند، هیچگونه فعالیت سیاسی و اجتماعی نداشته و باورهای خود را تبلیغ نمی کنند.
اهالی روستای ایستا شناسنامه ندارند
اهالی روستای ایستا شناسنامه ندارند و از امکانات رفاهی جدید مانند آب لوله کشی، گاز، برق، تلفن، رادیو و تلویزیون و... استفاده نمی کنند. کودکان آن روستا به سبک سنتی و مکتب خانه ای با فراگیری دروسی همانند واجبات و محرمات فقهی، خوشنویسی و اصول عقاید سواددار می شوند.
ساعت مچی و دیواری در محل زندگی "اهل توقف" وجود ندارد و سیمان و آهن در معماری خانه های آنان به کار نرفته است. آنان به نحو اسرارآمیزی از مردم فاصله می گیرند و کمتر کسی را به خانه خود راه می دهند. از هر نوع مظاهر مدرنیته و تکنولوژی دوری می کنند و با این عزلت گزینی و انتخاب زندگی رهبانی، هاله ای از شایعات و سخنان عجیب را در اطراف خود پراکنده اند.
اهالی بومی طالقان که به درستی نمی دانند اینان از کجا آمده اند و چه مرام و مسلکی دارند، گاه آنان را اسماعیلی مذهب و زمانی دراویش ترک دنیا گفته قلمداد می کنند که در انتظار ظهور امام مهدی (آخرین پیشوای شیعیان) هستند.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
